Terapia neurologopedyczna

mgr Agnieszka Krasecka
neurologopeda, oligofrenopedagog
absolwentka Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu

Specjalizuje się głównie w terapii pacjentów ze schorzeniami  neurologicznymi:

• osób z dyzartrią, afazją (całkowitą lub częściową utratą zdolności rozumienia
• i/lub nadawania mowy przebiegająca w następstwie m.in. udarów mózgowych, NZK, urazów czaszkowo-mózgowych po wypadkach komunikacyjnych);
• rehabilitacją mowy u osób z chorobami neurodegeneracyjnymi (m.in. choroba Alzheimera, Parkinsona, stwardnienie rozsiane),
• a także pacjentów wentylowanych mechanicznie oraz chorych z ograniczeniami świadomości.

Nieustannie poszerza swoją wiedzę uczestnicząc w konferencjach, podejmując kursy i szkolenia specjalistyczne, m.in. szkolenie Integracja Odruchów Ustno – Twarzowych wg. S. Masgutowej, kurs treningu pamięci i koncentracji uwagi, szkolenie w zakresie Kinezjologii Edukacyjnej dr P. Dennisona. Ponadto posiada certyfikat terapeuty EEG – Biofeedback. 

Terapia neurologopedyczna

W pracy z pacjentami, którzy utracili w różnym stopniu zdolność porozumiewania się z otoczeniem specjalista wykorzystuje zdolności kompensacyjne mózgu, aby odbudować utracony system językowy, sprawności komunikacyjne. Posługuje się różnymi metodami i technikami reedukacji. Są to zarówno metody fonetyczne (bazujące na materiale językowym dostosowanym do możliwości pacjenta), jak i metody mechaniczne u pacjentów z deficytami realizacyjnymi (ćwiczenia: oddechowe, fonacyjne, praksji oralnej; stymulacja smaku oraz termiczna, a także ćwiczenia czucia, masaże logopedyczne – m.in. C. Moralesa, E. Stecko, S. Masutowej). Oprócz przywracania/ podtrzymywania zdolności komunikacyjnych, terapia neurologopedyczna obejmuje także rehabilitację czytania, pisania i liczenia (umiejętności, które zostały utracone na skutek patologicznych procesów mózgowych).

Pracując z osobami nieporozumiewającymi się w sposób werbalny oraz pacjentami  będącymi w stanie ograniczonej świadomości neurologopeda wykorzystuje narzędzia do komunikacji alternatywnej (m.in. System Komunikacji Wizualnej, plansze komunikacyjne), które pomagają trafniej i szybciej ocenić możliwości chorego oraz usprawniać jego funkcje poznawcze poprzez odnalezienie dostępnego oraz indywidualnego kanału komunikacji, czyli sposobu na kontakt ze światem. W terapii bazuje na zainteresowaniach pacjenta sprzed incydentu chorobowego i na tym buduje program terapii.

U pacjentów ze zdiagnozowanymi chorobami naurodegeneracyjnymi stopniowe pogarszanie się funkcji poznawczych sprawia, że ich kontakt z otoczeniem staje się niezwykle trudny. Wraz z postępem choroby (i narastaniem deficytów językowych) osoba chora doświadcza coraz więcej negatywnych uczuć, m.in. poczucia bezsilności, osamotnienia, frustracji. Stąd też niezwykle ważne jest zapewnienie choremu dostatecznej stymulacji umysłowej, w tym umożliwienie kontaktów językowych z otoczeniem. Zaniedbanie powyższej sfery skutkować może nie tylko szybszym procesem pogarszania się funkcji poznawczych, ale także negatywnie wpływać na sferę emocjonalną i społeczną.

Działania neurologopedy opierają się na:

• Ocenie potrzeb i możliwości danego pacjenta
• Ustaleniu indywidualnych celów w oparciu o stan obecny pacjenta i jego potencjał
• Specjalistycznej terapii ustalonej indywidualnie dla każdego pacjenta i realizowanej we współpracy z członkami zespołu terapeutycznego.

Kluczem do skutecznej terapii jest ścisła współpraca całego zespołu, która pozwala na efektywne łączenie wiedzy i umiejętności różnych specjalizacji. Całościowe podejście w diagnozowaniu zaburzeń mowy jest najlepszym rozwiązaniem metodycznym w optymalizowaniu efektów postępowania usprawniającego w odniesieniu do pacjentów ze schorzeniami neurologicznymi. Diagnoza neurologopedyczna zawsze jest poprzedzona analizą dokumentacji medycznej pacjenta oraz przeprowadzana zostaje w oparciu o wyniki badań psychologicznych. Zespół terapeutyczny, złożony między innymi z neurologopedy, neuropsychologa, psychologów i terapeutów zajęciowych, wspiera chorego na trudnej drodze rehabilitacji. Plan opieki opracowywany jest indywidualnie dla każdego pacjenta z uwzględnieniem nie tylko deficytów fizycznych, poznawczych bądź emocjonalnych, ale również osobowości i prowadzonego trybu życia. Natomiast wynik prowadzonej terapii neurologopedycznej zależy przede wszystkim od przebiegu choroby oraz zaangażowania pacjenta w proces terapeutyczny, a w związku z tym efektem końcowym terapii może być oczekiwana poprawa komunikacji, spowolnienie narastania zaburzeń, a także niedopuszczenie do patologicznych zmian w obrębie aparatu atykulacyjno – fonacyjno – oddechowego.